اعتیاد به اخبار را جدی بگیریم ,

گوش بزنگی همیشه خوب نیست. باید بدانیم انجام هر کاری در حد تعادل خوب است. رولف دوبلی از جمله مخالفان پیگیری افراطی اخبار است و بخشی از کتاب هنر شفاف اندیشیدن را نیز به این بحث اختصاص داده است.

برخی از نکاتی که او در دفاع از حرف خود مطرح می‌کند را در این‌جا بخوانیم:

• خبرها گمراه‌کننده هستند. چون بر روی جنجالی‌ترین یا هیجان‌انگیزترین بخش رویدادها متمرکز می‌شوند و نه الزاماً مهم‌ترین‌ها.
• از هزاران خبری که طی یک سال «مصرف» می‌کنید، موارد معدودی ممکن است بر روی تصمیم‌های مهم شما تأثیر بگذارند.
• خبرها حباب روی دریای رویدادهای جهان هستند. آگاهی از اخبار توان تشریح آن‌چه در اطراف‌‌تان می‌گذرد را چندان افزایش نمی‌دهد.
• خبر مدام قسمت احساسی مغز را تحریک می‌کند و استرس ایجاد می‌کند و از این نظر برای بدن می‌تواند مضر باشد.
• اخبار را می‌توان مادر همه‌ی خطاهای شناختی دانست.
• خبر، مانع فکر کردن و تحلیل می‌شود.
• پیگیری اخبار اعتیاد می‌آورد.
• پیگیری اخبار، وقت می‌گیرد.
• خبرها ما را منفعل می‌کنند و حس انفعال را القا می‌کنند [شبیه درماندگی آموخته شده]

مانند بسیاری از جمله‌ها و عبارت‌های دیگری که برای #دعوت به گفتگو انتخاب می‌کنیم، این گزاره‌ها را هم نمی‌توان صرفاً به عنوان یک گزاره‌ی منطقی در نظر گرفت و کنارشان صرفاً یک علامت  یا  به نشانه‌ی تأیید یا رد گذاشت.

اما بی‌تردید فرصتی ارزشمند برای فکر کردن و تبادل‌نظر با دیگران فراهم می‌کنند.

علاوه بر همه‌ی نکاتی که دوبلی مطرح می‌کند و درباره‌ی هر کدام می‌توان صحبت کرد، مسئله‌ی دیگری هم وجود دارد که ارزش دارد درباره‌اش با هم گفتگو کنیم.

• آیا می‌توان رسانه‌ها و اخبار را به صورت مطلق ترک کرد و آن‌ها را پیگیری نکرد؟
• آیا می‌شود حد متعادلی از پیگیری اخبار تعیین کرد؟ اگر پاسخ شما مثبت است، این حد را چگونه تعیین می‌کنید؟
• آیا مخالف حد تعادل هستید و فکر می‌کنید هر نوع پیگیری اخبار، دوباره شما را داخل یک باتلاق خبری فرو می‌برد؟
• آیا هزینه‌ی پیگیری نکردن اخبار از هزینه‌های پیگیری کردنش بیشتر نیست؟